Dün sabah tam postu yazarken Sefa hafif bir inlemeyle uyandı. Odasına gittim. Birden öksürmeye neredeyse nefes alamıyor gibi sesler çıkarmaya başladı. Nasıl korktum anlatamam. Hemen doktora koştuk. Alerjik bir durum gelişmiş. Bronşlarında ödem olmuş. Doktor buharlı ventolin tedavisi verdi ve ödemin hemen açılması için bir iğne yazdı. Tüm bu işlemler sırasında muayene de dahil olmak üzere Sefa hastaneyi birbirine kattı.
Geçen sene kısa aralıklarla 2 kez üstüste havale geçirmişti. Daha önce doktorlara gülücükler verip neşeyle muayene olan çocuk , 2'şer gece hastanede yatıp da bir sürü serum ve iğne olunca birden değişti. Şimdi normal muayeneye veya aşı olmaya bile çok zor gidebiliyoruz.
Neyse yine de çok şükür muayene ve buhar tedavisinden sonra doktorun yazdığı ilaçlarımızı alarak eve döndük. Aklıma hemen dün sabah Sefa uyanmadan önce yazdıklarım geldi. Tuvalet eğitimini tamamlamış olmakla ilgili övgü dolu yazdıklarım yani... Herşey, ki buna hayatımız da dahil bu kadar pamuk ipliğine bağlıyken ufak günlük şeylere gereğinden fazla önem atfetmeyi ne zaman bırakacağım acaba???
Kendimi bu gibi durumlarda yakaladığım zaman çok kızıyorum. Biliyorum ki herşey ama herşey O'nun bir" Ol!" demesine bakıyor olmak için. O izin vermese biz ne kadar uğraşsak da olmuyor. Yine de elde edilen küçük zaferlerin tüm başarısını kendi kendime üstlenmekten vazgeçmiyorum.
Umarım bu kez aldığım ders daha da kalıcı olur.
Düne dönersek doktordan sonra Sefa'm gittikçe daha da fazla öksürmeye başladı. Doğru dürüst öğle uykusu uyuyamadı. Ben hatırlatmazsam tuvalet konusunu hiç hatırlamadı. Sürekli mızırdandı ve çok sinirli hareketler yaptı. Akşam belki ağladığında yeterince erken yanına gidemem düşüncesiyle onun yanında yattım. Çok şükür geceyi rahat atlattı. Şimdi uyuyor.
Allah hiçbirimize evlat acısı göstermesin ve beni en kısa zamanda lütfen bu gaflet durumundan çekip alsın. Amin!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder