Akşam olup da kapıda babamız belirdiğinde evde genel bir kargaşa yaşanır. İlk kim babanın kucağına çıkacak, baba ilk kimi öpecek vs.
Bu akşam babaya ilk varan Eda oldu. Ama Sefa huysuzlanarak başladı "Baba memim, abla dit" demeye...
Bir türlü susmuyor, arada abla tamam ben gideyim diye blöf yapıyor falan neyse son derece karışık durumlar. Baba da idare edemeyince bıraktı onları başbaşa içeri gitti.
Başbaşa kalan iki kardeşin kapı önündeki diyalogları:
Eda: Bak Sefa, baba ikimizi de seviyor.
Sefa: Baba memim
Eda: Baba beni sevince seni daha az sevmiyor ki ama...
Sefa: Baba memim
Eda: Sabır! Baba beni de seni de seviyor. Anne de ikimizi de seviyor. Anladın mı?
Sefa: Iııh! Baba memim, anne memim.
Eda: Bu da hiç bir şey anlamıyo yaaaaa
Hayat insana herşeyi nasıl da öğretiyor. Sefa doğduğunda Eda'ya anlattıklarımızı (kıskanma dönemlerinde) şimdi o kardeşine anlatıyor. Kendisinin anlamak istemediği şeye şimdi kardeşini ikna etmeye çalışıyor.
Bakalım hayat bize daha neler gösterecek....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder