Cumartesi günü evden başka bir niyetle çıkmış olsak da yol bizi Süleymaniye'ye götürdü. Ben orada çocuklarla biraz oyalanırken babamız oraya gitme nedenimiz olan işini gördü geldi.
Süleymaniye'nin dışında banklarda 45 dk. turist oldum ben de...Bizce henüz bahar olsa da turistler havaya yaz muamelesi yapıyor. Kısa kollu bluz, şort, sandalet üçlüsüyle ortalıklta dolaşıyorlar. Yanlarında da mutlaka en az 2 çocuk.
Hem de bizim komşuya bile giderken "Ay, daha çok küçük acaba rahat eder miyim? Komşulara rahatsızlık verir miyim?" şeklinde düşüncelere dalacağımız yaşta en az iki çocuk.
Bir çift vardı . Bebek arabası yanlarında 1,5 yaşlarında bir çocuk arabanın dışında zıplıyor, düşüyor, gülüyor. Baba banklarda kitap okuyor, anne çocuğu uzaktan izliyor.
Bir başka çift vardı sonra. Yanlarında 1 kanguru, 1 sırtta çocuk taşıma aracı, bir bebek çantası, 2 yaşında bir kız ve sanırım 4-5 aylık bir bebek ile. Anne önce kızın altını değiştirdi. Sonra eline bir simit verdi. Sonra diğer bebeği kucağına aldı ve emzirdi. Küçük kız etrafı seyretti. Biraz benim oğlumla ilgilendi. Ama sessiz, sakin...
Ben onları seyrederken başka bir çift geçti. Tam 5 erkek çocuk ile. En büyüğü kızım kadar en küçüğü desen 1 yaşında... Yabancı bir ülkeye gelmişler tam 5 çocukla. Çocuklar sakince anne babalarının yanında yürüyor, konuşuyor...
"Biz mi yanlış yapıyoruz acaba?" diye düşündüm. Çocuklarımızı fazla koruyor ve onlar için kendi hayatımızı çok keskin bir şekilde "durduruyoruz". Belki onlar bizden bunu istemiyor. Belki de bizim tahmin edebileceğimizden daha çok erken bize ayak uydurabilecekler. Belki de hep bizimle ve genelde hep evde oldukları için bu kadar hareketliler.
Onları gittiğimiz yerlere götürme konusunda turistler kadar cesur olsak belki de memnun olacaklar. Yeni yerler görüp yeni insanlarla tanışsalar ve enerjilerini bu şekilde harcasalar belki de daha sakin olacaklar. Kim bilir?
Bu arada Süleymaniye tarafına gidince meşhur olmuş kuru fasulyesinden de yedik. Gerçekten de lezzetliymiş.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder