Bugün oldukça yorucu bir gündü. Sefa Bey'in istekleri bitmiyor. Sürekli dibimde ya beni oyuna çağırıyor ya da elinde kitap peşimde koşturuyor. Derken Eda geliyor. Kocaman ve karışık bir ödevle gözü korkmuş şekilde. Biriyle ilgilenirken öbürü huzursuzlanıyor, benim sesim yavaş yavaş yükseliyor...
Sonra yorgun argın sofraya oturmuş hafif bıkkın şekilde lokmaları yutarken bir ses bütün gün yaşanan olumsuzlukları silerek hepimize kocaman bir gülümseme getiriyor:
"Anne yütten di" (Sefa'ca: Anne lütfen su )
Allah'ım tam pilim bitti derken beni yeni duracell takılmış davul çalan ayıya çeviriyor. İçim umut, kalbim neşe doluyor. Eda'nın ödevini tamamlayacak ve hatta Sefa'ya yatmadan 2 kitap okuyacak gücü veriyor.
Hamdolsun....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder