Bugün havayı güzel görünce Sefa'yla bahçeye çıktık. Önce yürüyüş yaptık sonra parka girdik. Daha önceden sevdiği halde bu aralar kaydıraktan korkuyor. "Anne, bu büyüüüüüüüüüüüüüüüüük" diyerek merdivenlere çıkmıyor.
Salıncaklarda ıslaktı o yüzden bizde bahçede kumların arasındaki taşlarla oynamaya başladık.
Taşları üstüste dizip üzerlerine çıkıp kahkaha atıyor küçük adam.
Bu sırada ben de kumda bir tırtıl gördüm. Bizimkinin en büyük zevklerinden biri "minuscule" seyretmek.
Eğer sizde bir bölüm seyretmek isterseniz bu da bizim favori tırtıllı bölümümüz.
Evde sürekli bir örümcek, tırtıl hikayesi dönüp duruyor. Ben de buna güvenerek Sefa'ya "Oğlum bak orada tırtıl var dedim". Halini görmek lazımdı. Evde fare gören kadınlar gibi korku dolu suratla benim oturduğum banka tırmandı.
"Ama oğlum hani seyrediyorduk ya cips yiyordu sen de çok seviyordun" falan desemde yok. O televizyondaki şeyin gerçek hayatta karşısına çıkmasına çok şaşırdı sanırım.
Sonra kucağıma aldım " Bak ne küçük orada kendi halinde dolaşmaya çalışıyor " desemde banktan yere inmedi. Biz de mecburen parktan çıktık.
Otoparka çıkınca bahçeye döndü " Anne oooda" dedi. Hani sanki o orada kaldı buraya gelemez gibi.
Biraz da top oynadıktan sonra eve döndük.
Evde yemek yerken yine başladı masanın üzerinde parmaklarıyla örümcek taklidi yapmaya ve "Anne bu, aç" demeye.
Yani korku bahçede kaldı biz evde yine Minuscule izleye devam ettik.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder